طوفان دل

آسمان دیدنی نیست
زمین تحمل گام های لرزان را ندارد
صدای باران خش خشی است زجر آور بر روانی دردمند
نسیم بر گونه زرد سیلی می نوازد
هر سخن چون خنجری بر سینه فرود می آید
و روز روشن نیز شبی هراسناک است
گویی آدمی در شبی که ماه نیز در محاق است غرقه در دریایی بزرگ، درگیر توفانی سهمگین اسیر دست امواجی کوبنده است و چون طوماری می پیچد.
در چنین معرکه هولناکی، تنها عشق تو، چون ستاره ای روشن در آسمان دل من می تابد و امید و گرما می دهد.