کلبه آرامش

عاشقانه - همسرانه -فرهنگی- اجتماعی- مطالب گوناگون و متنوع.

کلبه آرامش

عاشقانه - همسرانه -فرهنگی- اجتماعی- مطالب گوناگون و متنوع.

علت درازی عمرانسان

خدای حق تعالی، هنگام خلقت الاغ، به او در باره شرایط زندگی اش بر روی این زمین خاکی چنین فرمود:
- ای الاغ بی شعور و نفهم گوش دراز! تو باید بی وقفه و بی استراحت، از طلوع آفتاب تا غروب خورشید، کار کنی و بار بکشی، زحمت بکشی و حمالی کنی، آن چنان که از شدت کار شر و شر عرق بریزی و همیشه پشت و پهلویت زخمی از سیخونک صاحبت باشد، با شلاق تا می خوری کتکت بزند و هین و هش ات بگوید و  سیخ توی پک و پهلویت فرو کند.  هم چنین  به خریت مشهور خواهی شد و بهره ای از هوش و ذکاوت نخواهی داشت، و پنجاه سال هم حق حیات بر روی زمین خاکی پر از آلودگی و کثافت و درد و رنج و شکنجه خواهی داشت.
الاغ وقتی از شرایط جهنمی زندگی اش بر روی زمین خاکی با خبر شد، شروع به گریه و زاری کرد و با عجز و لابه و التماس گفت:
- سرورم، روی حرف شما که نمی شود حرفی زد و در امر شما نمی شود چون و چرا کرد. امر امر شماست، پروردگارا! بنابراین سر تسلیم و رضا در مقابل اوامر شما فرود می آورم و تمام آن چه را که فرمودید از جان و دل می پذیرم و به عنوان الاغ، در مقام خریت، به دنیا می روم و بر روی زمین خاکی آن طور که مقدر فرمودید روزگار می گذرانم، اما، پروردارا! انصاف هم خوب چیزی است، پنجاه سال رنج و عذاب کشیدن و توی آن جهنم دره با شکنجه و رنج عمری به این درازی را سپری کردن  کار خیلی ساده ای نیست، سرورم. و من طاقت تحملش را ندارم. بنابراین عاجزانه التماس و مذبوجانه تمنا می کنم، و قسمت می دهم ترا به جان اشرف مخلوقاتت - که خیلی بیشتر از تمام موجودات دیگرت دوستش داری و خاطر عزیزش را خیلی می خواهی - که به این حقیر سراپا تقصیر بدبخت زبان بسته، فقط بیست سال عمر عطاکن و سی سال بقیه اش را به بزرگواری و کرامت خودت به یک موجود دیگر- به هر که خودش می خواهد یا خودت صلاح می دانی -  ببخش.
خداوند حق تعالی هم وقتی عجز و لابه الاغ را دید دلش به رحم آمد و به حال او سوخت، و با خواهش عاجزانه اش موافقت کرد.
بعد، خداوند حق تعالی سگ را خلق کرد و هنگام آفربنشش به او چنین فرمود:
- ای سگ!  مقدر تو چنین است که دردنیا طوری زندگی کنی که مشهور به زندگی سگی شود. و از کله سحر تا نصفه  های شب باید سگدو بزنی و به انسان بزرگوار - این اشرف مخلوقات من  و این گل سر سبد آفرینش -  خدمت کنی. از اموال و زندگی اش مراقبت و مواظبت کنی. خدمت گزار او و فرزندانش باشی . خوراکت تکه ای استخوان خواهد بود و از همه توسری خواهی خورد، دشنام خواهی شنید، و جز اردنگ و لگد و چوب و چماق چیزی نصیبت نخواهد شد. و تو بیست و پنج سال آزگار در قالب سگ عمر خواهی کرد و رنج خواهی کشید و کتک خواهی خورد.
سگ با عجز و لابه فراوان و عزو چز بسیار چنین نالید:
- بیست و پنج سال خیلی زیاد است، سرورم! من طاقت این همه سگ دو زدن و توسری خوردن را ندارم. تو را جان اشرف مخلوقاتت به من رحم کن و یک کمی تخفیف بده و اگر مقدورت هست عمرت من را بکن ده سال، و پانزده سال بقیه اش را ببخش به هر کسی که خواستارش است یا خودت صلاح می دانی.
خداوند باریتعالی هم  وقتی گوش های آویزان سگ و دم او را که لای پاهایش گرفته بود ، دید، دلش به حال سگ سوخت و با تقاضای عاجزانه او برای کاهش عمرش موافقت کرد. 


بعد نوبت به خلقت بوزینه رسید و حداوند حق تعالی به او در هنگام خلقتش چنین فرمود:
- ای بوزبنه! تو در دنیا خاکی بیست سال عمر خواهی کرد و در این مدت محکومی به این که از این شاخه به آن شاخه بپری، و مردم را با دلقک بازی های خود بخندانی، و مسخره خاص و عام، و اسباب تفریح و سرگرمی کوچک و بزرگ باشی. 


بوزینه با عجز و لابه فراوان چنین نالید:
- به دیده منت، سرورم! بالای حرف شما حرف زدن بی ادبی است، و نه آوردن در برابر اوامر شما گستاخی و وقاحت است، ولی آخر چرا بیست سال!؟ فکر نمی فرمایید کمی زیاد باشد و فرا تر از حد طاقت و تحمل من؟ آخر من طاقت تحمل این همه مشقت و مذلت و حقارت را ندارم. اگر ممکن است تفقدی به حال من بدبخت بفرمایید و الطاف بیکرانتان را شامل حالم فرموده، از سر کرامت و بزرگواری، از عمر من هم مثل عمر سگ ده سال کم فرمایید و به هر کسی که خواستارش است یا خودتان صلاح می دانید عطا فرمایید.
پروردگار باریتعابی هم وقتی گردن کج و قیافه زار و نزار بوزینه را دید دلش به حال او سوخت و با تمنای عاجزانه او موافقت فرمود.
تا این که شد نوبت خلقت آدم. خداوند حق تعالی هنگام خلقت آدم به او چنین فرمود:
- ای آدم عزیز و گرامی! تو در  زمین اشرف مخلوقات و گل سر سبد آفرینش خواهی بود، و با هوش سرشار و قریحه و استعداد لایزال و نیروی اندیشه و معرفت بی زوالت بر تمام مخلوقات دیگر من حکومت خواهی کرد و  چرخ جهان را آن گونه که دلخواهت است  خواهی  چرخاند و بنای گیتی را مطابق خواست و میل خودت خواهی ساخت. تو تنها موجود صاخب عقل و خرد در جهان خواهی بود و جانشین من در زمین خواهی شد و تو هم بیست سال مهلت زیستن بر زمین خواهی داشت.
 

آدم با عجز و لابه فراوان و عز و چز بسیار، با لحنی سرشار از تمنا و التماس چنین گفت:
- ولی سرورم این که خیلی کم است!!!... من کارهای زیادی در جهان و آرزوهای بسیاری برای برآورده شدن دارم، آرزوهایی بس بلند پروازانه و دور و دراز، که با این فرصت ناچیز به هیچ کدام از آن ها نخواهم رسید. بیست سال عمر خیلی کمی است. چشم به هم بگذارم تمام شده و من هنوز یک در صد از کارهایی که قصد انجام دادنشان را دارم انجام نداده ام. رحم و شفقتی کن ، و تفقد و کرامتی، و آن سی سالی را که الاغ نخواست و آن بیست و پنج سالی را که سگ و بوزینه نخواستند، اگر مقدورت    است و صلاح می بینی، به من مرحمت کن که به شدت نیازمند این فرصت هستم .  

خداوند حق تعالی هم دلش به حال اشرف مخلوقات و گل سرسبد خلقتش به رحم آمد و با تمنای عاجزانه اش موافقت کرد. 


به این ترتیب چنین مقدر شد که بشر، بیست سال نخست عمرش را به عنوان آدم، بر روی زمین خاکی زندگی کند، سپس، سی سال مثل الاغ خر حمالی  کند و بی وقفه کار کند و الاغ وار بار سنگین زندگی را بر پشتش بکشد. پس آنگاه پانزده سال تمام مثل سگ، سگ دو یزند و زندگی سگی داشته باشد و حافظ مال و اموال میراث خواران باشد. در پایان هم ،وقتی دیگر پیر و از کار افتاده شد، ده سال آزگار مثل بوزینه از  این شاخه به آن شاخه بپرد و از خانه این دختر، به خانه آن پسر حواله داده بشود، و نوه ها و نتیجه ها به او بخندند، و اسباب ریشخند و مسخره خاص و عام، و آلت ملعبه کوچک و بزرگ شود. 


چنین شد که عمر آدم  - طبق خواهش عاجزانه خودش - به این درازی شد و او با حرص و ولع تمام، آن چه را الاغ و سگ و بوزینه نخواستند، مصرانه خواست و با پررویی تمام - که ذاتی و جبلی اش بود - از آن خود ساخت.

نظرات 0 + ارسال نظر
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد