مدرسه عشق

ساعت ها خواب می روند ...
آدمها از یاد گیج و نم گرفته است
دفتر خاطراتم می دانی چه می گویم ؟
امروز قبل از رفتن به کلاس دلم را آویزان می کنم
روز میخ زنگ زده دیوار
مبادا عاشق نگاه هم کلاسی ام شود
چشمانی سبز
شاید آبی
شاید قرمز
از اشک بی کسی
اندیشه پریشان من پچ پچه ثانیه های مبهم شهر
کلاس
اندوه نیمکت های قراضه و ذهن فرسوده درس
و هنوز تکرار می شود
و هنوز آن مرد در باران می آید
چرا ؟
چرا کسی نگفت آن مرد عاشق بود؟
چرا معلم عشق را معنی نکرد؟
چرا صدای باران با صدای گریه هم معنی ست ؟
چرا شاگرد اول ها سوال نکردند؟
تن نیمکت من ضخیم و خسته است
در ردیف های آخر کلاس
شاگردهای عاشق و مردود پلک می زند
مهتابیه خاک گرفته
و نیم سوز سقف ترشح می کند
دستان یخ زده ام چیزی رو کاغذ
چشم می دوزم به آسمان امروز
برف می بارید
امروز بارها زمین خوردم و
مضحکه عابران پیاده یخی
کسی آمد دستم را فشرد
اشک هایم را چید
نگاهم آرام گرفت
برف می بارد
کفش ها می نویسند در برف چیزی جا می گذارند
سایه خویش را شماره می نویسند
برای هم
شاید کسی تماس بگیرد
شاید کسی ...
امروز آن مرد در برف آمد
راستی ساعتت خواب نرود مرا از یاد ببری !

زندگی

گر چه زندگی با درد و غم همراه است ٬
اما مسیر از شادمانی های بسیار نیز خالی نیست .
اگر دنیای خود را فرو ریخته یافتی ٬
تکه های سالم را بر گیر و براه ادامه بده ٬
چون در پایان آرزوهایت را برآورده خواهی یافت .
به یاد داشته باش که ،
در پایان همین فراز و فرودهاست که یکدیگر را توازن می بخشند .
بگذار اشکهایت جاری شوند ٬
بگذار گل لبخند بر لبانت بشکفد ٬
اما تسلیم ٬ هرگز ! هرگز !
به یاد آر که در تو نیرویی هست
که نوید واقعیت یافتن رویاهایت را می دهد ٬
حتی آن زمان که بسیار دور می نمایند .

خلاقیت شالیکارهای ژاپنی در مزارع

 

   

  

 

  

 

تورا که دیدم.....

دیرگاهیست در درونم غوغایی برپاست...
آن روز که صدایت در وجودم طنین انداز شد،
شتاب تپیدن قلبم رو به فزونی نهاد...!
ثانیه ها نام تو را فریاد می زنند
و من در اوج عشق، خود را در پستوی زمان تنها حس می کنم...
چشم هایم دیگر از آن من نیستند...
هیچ نمی خواهند...
جز تو!
هیچ نمی بینند...
جز تو!
دست هایم...
به امید نوازش پلک هایت با من همراهند...!
و پاهایم...
نمی دانم مرا به کجا می برند...
شب هنگام در جستجوی تو،
مرا به دل سیاهی می کشانند...!
بند بند وجودم به انتظارت 

 

مجسمه های خلاق

تصاویری که در ادامه می بینید حاصل کار Willi Dorner هنرمند و Rastl Liza عکاس است که در دو پروژه توسط پشته سازی انسان ها در تشکل های عجیب و غریب برای ساخت مجسمه هایی در مکان های غیر معمول پایتخت اتریش همکاری کردند. پروژه ها با عنوان ''بدن در فضاهای شهری ،'' و ارتباط "بین اعضای بدن ، در فضا و معماری " با استقبال منتقدان کنوانسیون هنر های کلاسیک شهر وین مواج شد.